جان مریم

وای! گلِ سرخ وُ سپیدم؛ کی میایی؟
بنفشه؛ برگِ بیدُم… کی میایی؟
تو گفتی؛ گل درآید، من می آیم…
وای! گلِ عالم تموم شد…
کی میایی؟
جانِ مریم؛ چشماتوُ وا کن… سری بالا کن…
در اومد؛ خورشید
شد هوا؛ سفید…
وقتِ اون رسید؛ که بریم به صحرا…
آی! نازنینِ مریم
جانِ مریم؛ چشماتوُ وا کن… منو صدا کن…
بشیم، روونه…
بریم از خونه… شونه به شونه…
به یادِ اون روزها…
وای! نازنینِ مریم
باز؛ دوباره صبح شد…
من، هنوز بیدارم…
ای کاش؛ می خوابیدم… تورو خواب می دیدم!
خوشه ی غم؛ توی دلم…
زده جوونه؛ دونه به دونه…
دل نمی دونه؛ چه کنه با این غم؟
وای! نازنینِ مریـم
وای! نازنینِ مریـــم
بیا؛ رسید، وقتِ درو…
مالِ منی! از پیشم، نرو…
بیا؛ سر ِکارمون بریم…

درو کنیم، گندماروُ
بیا؛ رسید، وقتِ درو…
مالِ منی! از پیشم، نرو…
بیا؛ سر ِکارمون بریم…
بیا! بیا! نازنینِ مریم… نازنینِ مریـــم..
باز؛ دوباره صبح شد…
من، هنوز بیدارم…
ای کاش؛ می خوابیدم… تورو خواب می دیدم!
خوشه ی غم؛ توی دلم…
زده جوونه؛ دونه به دونه…
دل نمی دونه؛ چه کنه با این غم؟
وای! نازنینِ مریـم
وای! نازنینِ مریــم
وای! نازنینِ مریـم
وای! نازنینِ مریـــم