در شب سرد زمستانی

در شبِ سرد زمستانی
کوره ی خورشید هم…
چون کوره ی گَرم چراغ من نمی سوزد…
و به مانند چراغ من!!!!!

نِمی افروزد، چِراغی هیچ…
نه فرو بَسته به یخ…
ماهی که از بالا می اَفروزد…!!!!

من چِراغم را، در آمد رفتن همسایه ام افروختم…
در یک شب تاریک…
و شب سَرد زمستـــــان بود…!!!!

باد می پیچید، با کاج…
در میان کومه ها خــــاموش…
گُمشده و از من جُدا زین جاده ی باریک…
و هنوز هم، قِصّه بر یاد است!!!!!

زین سُخن آویزه لَب…
که می افروزد!! که می سوزد…
چه کسی این قِصّه را در دل می اندوزد…؟؟!!!

در شب سَرد زمستانی…
کـــــوره ی خورشید هـــــم…
چون کوره ی گَرم چراغ من نمی سوزد…!!!!!