گلای پونه

صدای خش خش برگای خزونی
توی گوشم ناله می کرد
آسمون بغضشو تو
پرده ابرای سیاهش پاره می کرد

رعد و برق نگاه شهر و
با صداش خواب زده می کرد
زمین از این همه سنگینی بار
به روی شونه اش گله می کرد

همچنان پای پیاده
فارغ از صدای خشم آسمونی
بیخیال از ناله ها و گله های
برگای زرد خزونی

جاده های بی کسی رو
گم میکردم آروم آروم
تن غربت رو می شستم
زیر قطره های بارون

من به یاد عطر بارون زده گلای پونه
می کشیدم پای خستمو تو جاده
به هوای بوی خونه

وقتی که صدای خونه
منو تا آخر جاده می کشونه
این سراب توی جاده
که چشامو می پوشونه