شکفتن

تـــــو تولدِ؛ یه شِعر تـــــازه ای
که پُر از سرودن و شنیدنی
در اوج بی تابی؛ تَلخِ انتظار
لَحظه ی مُقدّس رسیدنی
لَحظه ی مُقدّس رسیدنی و دیدنی

توی لَحظه های بی حوصلگی
چه عَزیز و دلنشینِ بودنت،
بـــودَنت!!! بـــودَنت
وقتی خونه؛ بوی تَنهایی میده
بوی غمگین!! بوی غربتِ غروب
چه قَشنگ و شیرینِ سرودنت…
سُـــرودنت!!! سُـــرودنت

شعر چشمات قصّه ی ستاره هات،
به خدا زیباترین شعر خدا
چهره ی تو لطافت صد غزله
با شکوهه چون شکوهِ لاله ها
با شکوهه چون شکوهِ لاله ها ، آلاله ها

توی بدترین دقایق سکوت،
تو یه حرف خوب برای گفتنی
گُفتنـــی!!! گُفتنـــی!!!
همچو گل خنده ی غنچه به سحر
یا که چون خورشید تشنه ی طلوع
تو شکوه… لَـــحظه یِ شکفتنی…
شِکفتنـــی!!! شِکفتنـــی!!!

خورشید گرمِ، اَهورای من
شِعر آغاز، تسلّای مَنی!!!
من چو دشت تِشنه؛ در دستِ غروب
تو بِهشت سَبز فردای مَنی!!!
تو بِهشت سَبز فردای مَنی!!! رویــــای مَنی

من چو موجی خَسته و بی نفَسم،
من و دریـــا؛ که برام کرانه ای
کَــــــــرانه ای!!! کَــــــــرانه ای!!!
آسمانی پَرِ پَروازِ مَنی
تو مَن هستی… خودِ آواز مَنی
که همیشه رو لبام تَـــــرانه ای!!
تَرانه ای!!! تَرانه ای!!!