ای بی خبر

ای بی خبر از حال بیمارم رفتی و خود را به که بسپارم
باور نکردی حرف قلبم را آرام جانم دوستت دارم
دوستت دارم ...
دردت به قلب و روح و جانم زد عشقت فقط زخم زبانم زد
جانم تو بودی زندگی بو برد آخر تو را برد و به جانم زد
تو رفتی که شد روزگارم سیاه منم آن که ماند منتظر چشم به راه
چه ماند از دلم غیر از این اشک و آه دگر بیش از این را تو از من مخواه
زمانمان به سر رسیده دل بی تو روز خوش ندیده
تو مو سیاه رو سپید من باش من رو سیاه مو سید یار
تو رفتی که شد روزگارم سیاه منم آن که ماند منتظر چشم به راه
چه ماند از دلم غیر از این اشک و آه دگر بیش از این را تو از من مخواه