آتش دل

کی نهی بر سرم پای ای پری از وفاداری
شد تمام اشک من
بس در غمت کرده ام زاری

نوگلی زیبا بود حسن و جوانی عطر آن گل
رحمت است و مهربانی
ناپسندیده بود دل شکستن

رشته ی الفت و یاری گسستن
کی کنی ای پری

میفکنی نظری آخر به چشم ژاله بارم

گرچه ناز دلبران دل تازه دارد

ناز هم در دل من اندازه دارد
حیف اگر ترحمی نمیکنی بر حال زارم

جز دمی که بگذرد
که بگذرد از چاره کارم
دانمت که بر سرم گذر کنی به رحمت اما
آن زمان که برکشد گیاه غم سر از مزارم

از نظرهای تو بی مهری عیان است
جان گدازست آن نظر کارام جان است
سیل اشکم با زبان بی زبانی

با تو گوید راز عشقم گرچه دانی
با تو گوید راز عشقم گرچه دانی