گل گلدون من

گلِ گلدونِ من؛ شکسته در باد… تو بیا؛ تا دلم نکرده فریاد!
گلِ شب بو؛ دیگه شب بو نمیده!
کی گلِ شب بو رو؛ از شاخه چیده!
گوشه ی آسمون؛ پرِ رنگین کمون… من؛ مثِ تاریکی… تو؛ مثلِ مهتاب!
اگه باد؛ از سرِ زلفِ تو نگذره… من میرم؛ گم میشم، توو جنگلِ خواب!
گلِ گلدونِ من؛ ماهِ ایونِ من!
از تو تنها شدم؛ چو ماهی از آب!
گلِ هر آرزو؛ رفته از رنگ و بو… من شدم رودخونه؛ دلم یه مرداب!
آسمون آبی میشه!
اما گلِ خورشید؛ رو شاخه های بید، دلش می گیره!
دره مهتابی میشه!
اما گلِ مهتاب؛ از برکه های خواب بالا نمیره!
تو که دست تکون میدی؛ به ستاره جون میدی!
می شکفه گل از گلِ باد!
وقتی چشمات هم میاد؛ دو ستاره کم میاد!
می سوزه شقایق، از داغ!
گلِ گلدونِ من؛ ماهِ ایونِ من!
از تو تنها شدم؛ چو ماهی از آب!
گلِ هر آرزو؛ رفته از رنگ و بو… من شدم رودخونه؛ دلم یه مرداب!