نیایش

بیابان در بیابانم ، پریشان در پریشانی
نگاهم کن به دلجویی ، صدایم کن به مهمانی

صدایم کن که می آیم به عشقت با گل افشانی
به تقدیری که می بینی ، به امیدی که می دانی

رهایم کن از این زندان ، از این خاک تن آلوده
از این دلهای بی درد و از این جان غم آسوده

به ذات عالی سرمد ، به نام نامی احمد
به سامانم کن از عشقی که با مهر علی سر زد

مخواهم لحظه ای تنها که از بندت رها باشم
که بی شوقت فراموش و که از یادت جدا باشم

اگر دورم اگر نزدیک اگر ماهی اگر ماهم
به دیدار تو می آیم به امید تو در راهم

دل این دل این خزانی را به بارانت نوازش کن
شبانگاه سکوتم را شبستان نیایش کن