فرمانروا

دوباره پشت گریه های بی تو پنهانم
منم که بغض تلخ کوچه های تهرانم
شبیه خاطراتمان شبیه بارانم
بیا که آه دوریت گرفته دامانم
بی تو هرشب این دیوانگی را گریه کردم
ای کاش گفته بودم بعد تو تعبیر دردم
ای عشق راه دورم از تو را باور نکردم
جانا جز تو در قلبم کسی فرمانروا نیست
این بغض بر من دیوانه ی رویت روا نیست
بازآ در نگاه خیس من جز تو حسی آشنا نیست