مجنون خیابان ها

ای بی تو دل تنگم بازیچه ی طوفان ها
چشمان تب آلودم باریکه ی باران ها

مجنون بیابان ها افسانه مهجوری است
لیلای من اینک من مجنون خیابان ها

آویخته ی دردم آمیخته ی مردم
تا گم شوم از خود گم در جمع پریشان ها

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

با این تپش جاری تمثیل من است آری
این بارش رگباری بر شیشه ی دکان ها

با زمزمه ای غم بار تکرار من است انگار
تنهایی فواره در خالی میدان ها

دریاب مرا ای دوست ای دست رهاننده
تا تحته برم بیرون از ورطه طوفان ها

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی