گریه میدهد ساز

هنگام که گریه میدهد ساز این دود سرشت ابر بر پشت
هنگام که نیل چشم دریا از خشم به روی میزند مشت
زان دیر سفر که رفت از من
غمزه زن و عشوه ساز داده
دارم به بهانه های مانوس
تصویری از او به بر گشاده
لیکن چه گریستن چه توفان
خاموش شبی ست هرچه تنهاست
مردی در راه میزند نی
و آواش فسرده بر میآید
تنهای دگر منم که چشمم
توفان سرشک میگشاید
هنگام که گریه میدهد ساز
این دود سرشت ابر بر پشت
هنگام که نیل چشم دریا
از خشم به روی میزند مشت