نوستالژی

پشت خط قرمز ترانه ها عابر یه شهر گم شده تو دود
راوی خاطره های زخمی ام پر نوستالژی روزای کبود
پر بغضن پر بهت و انتظار٬انتظاری عبث و پوچ و محال
انتظار با تو همسفر شدن دوباره میون جاده ی شمال
دلم پره بیا بازم با همدیگه بریم سفر
جای ما اونجا خالیه٬منو ببر منو ببر
یه عمر جاده ی شمال٬ منتظر عبور ماست
نمیدونه یکی از اون دو تا قناری بی صداست

من پر از خواب های نیمه کاره ام پر یاد روزای رفته به باد
چشامو میبندم و وا میکنم تا شاید عطرت به خاطرم بیاد
تا شاید دوباره هم سفر بشیم تو جاده ای به مقصد جهان
با همون پیکان قراضه که یه روز یکی جاش گذاشت کنار اتوبان
یه پیکان قراضه س ولی توی رویاش هنوزم جوونه
خیالش می تونه بازم توی جاده یه کله برونه
خیالش هنوزم موتور مونده باقی تو صندوق سینه
یه پیکان قراضه کنار اتوبان داره خواب می بینه

از کنار کودکی هام میگذرم از رهاترین زندگی
کاش میشد یه لحظه تکرار بشه اون هوای سر به زیر سادگی
کاش میشد دوباره پا به پا بشیم
کاش میشد حتی شده واسه یه بار کودکانه ها دوباره گل کنن
تو عبور از خیابون لاله زار
لاله زار کاش میتونستیم همیشه بچه بمونیم
عموزنجیربافو بازم توی کوچت بخونیم
لیموناد شیشه ای دو زار لواشک برگی یه شاهی
بابا نون نداد نوشتن توی دفترای کاهی

لاله زاری که هنوز تو کوچه هاش خاطره های ما پرسه میزنه
سر کوچه ملیش مردیه که داره توی رویاهاش جون میکنه

سر کوچه ملی یه مرده یه مرد که سی سال پیش ساعتش یخ زده
نمیدونه دنیا چه رنگی شده نمیدونه کی رفته کی اومده
سر کوچه ملی یه مرد یه مرد توی پالتوی کهنه ی عهد بوق
داره عابرا رو نگاه میکنه که رد میشن از کوچه های شلوغ

حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه و در به دری
کافه چی دکمه ی برگشتو بزن به روزای خوب کافه نادری
چشمک ستاره ها میشمردیم یادته؟ واسه تنهایی شب غصه میخوریم یادته؟
من مثل سایه ی تو تو واسه من مثل نفس هر دومون لای همدیگه میمردیم یادته؟