احسان مطلق

جهان را با نسیم پرچم سرخت تکان دادی
تو با جان دادنت بر هر امید مرده جان دادی
به خاک افتادی و تاریخ با افتادنت برخاست
زمین افتادگان‌ را اشتیاق آسمان دادی
اشتیاق آسمان دادی ...
چگونه از تو ای احسان مطلق دست بردارم
که حتی دشمنت را هم در آغوشت امان دادی
در آغوشت امان دادی ...
کسی از محضر تو دست خالی برنمیگردد
گواه من عقیقی که به دست ساربان دادی
تو در گودال هم تنها به فکر این و آن بودی
عبایت را به این دادی قبایت را به آن دادی
تو در این اربعین ها محشر کبری به پا کردی
و راه قبله را آن گونه که باید نشان دادی