من

من اگر با من نباشم میشوم تنهاترین…
کیست با من گر شوم من باشد از من ماترین!
من نمیدانم کیم من لیک یک من در من است…
آن که تکلیف منش با من من من روشن است!
من اگر از من بپرسم ای من ای همزاد من…
ای من غمگین من در لحظه های شاد من…
هرچه از من یا من من در من من دیده ای…
مثل من وقتی که با من میشوی خندیده ای
هیچ کس با من چنان من مردم آزاری نکرد!
این من من هم نشست و مثل من کاری نکرد…
ای من با من که بی من من تر از من می شوی!
هرچه هم من من کنی حاشا شوی چون من قوی
من من من من من بی رنگ و بی تأثیر نیست…
هیچ کس با من من من مثل من درگیر نیست!

کیست این من این من با من ز من بیگانه تر…
این من من من کن از من کمی دیوانه تر…
کیست این من این من با من ز من بیگانه تر!
این من من من کن از من کمی دیوانه تر…
زیر باران من از من پر شدن دشوار نیست!
ورنه من من کردن من از من من عار نیست
راستی این قدر من را از کجا آورده ام
بعد هر من بار دیگر من چرا آورده ام!
در دهان من نمیدانم چه شد افتاد من…
مثنوی گفتم که آوردم در آن هفتاد من!
کیست این من این من با من ز من بیگانه تر
این من من من کن از من کمی دیوانه تر!
کیست این من این من با من ز من بیگانه تر…
این من من من کن از من کمی دیوانه تر!