جان دل

چه افتخار بِشتِر از ای که خوم یه چوک بندرُم
عاشقِ لُنگُ کَپَرُم لیحُ سُواسُ کُنگِرُم
چه افتخار بِشتر از ای پوستُم سیان دلُم سفید

دختُن و چوکُنُم نجیب، دنیا مثل ما اینَدی
صدای جفتیُ و سازُ عود دُل -دُهُل- کَسِر توی خاک و گِلُن
چاکه زَنُن کیکَنگ زَنُن یَک دل و جُن اَگَن گُلُم
ای وای دل ای وایِ، وا دِلُم، جانی -جانِ- دل مَشکَن تو دِلُم
ای وای دل ای وایِ، بَ دِلُم، جانی -جانِ- دل مَشکَن تو دِلُم

دوری از خاکِ نجیبِ مردمش ندامتن
روز چهارشنبه به دیریا زدِنِش سلامتِن
هنوزم بندِری سادَن -ساده- بی دریغ، بی ادعا
توی یَک کلام بگم جلوک لبخند خدا
خاک پاکش سُرمک چشمُنُمِن تا بِمِرُم
با غرور غار -فریاد- اَزَنُم نخلِ بلند بَندِرُم
هر جا رفتُم هر جا اُمدی -دیدم- هیچ جا بندِرُم نَبُو
ای خدا سایک بَندِر از سَرِ ما کم نَبو

صدای جفتیُ و سازُ عود دُل -دُهُل- کَسِر توی خاک و گِلُن
چاکه زَنُن کیکَنگ زَنُن یَک دل و جُن اَگَن گُلُم
ای وای دل ای وایِ، وا دِلُم، جانی -جانِ- دل مَشکَن تو دِلُم
ای وای دل ای وایِ، بَ دِلُم، جانی -جانِ- دل مَشکَن تو دِلُم